Jeśli jesteś właścicielem kota lub planujesz przygarnąć futrzanego przyjaciela, warto poznać obowiązujące w Danii przepisy. Przedstawiamy przepisy i przegląd najważniejszych kwestii, o których musisz wiedzieć, jeśli masz kota w Danii lub dopiero rozważasz jego adopcję.
1 Nie wolno trzymać w klatce… ale są wyjątki
Zasadniczo trzymanie kotów w klatkach jest w Danii nielegalne. Prawo dopuszcza jednak wyjątki w określonych sytuacjach, takich jak transport, wizyta u lekarza weterynarii czy wystawa kotów. W takich przypadkach klatka musi być na tyle przestronna, aby kot mógł swobodnie wstać i położyć się.
2 Przestrzeń życiowa ma znaczenie
Duńskie prawo precyzuje minimalne wymagania dotyczące przestrzeni życiowej dla kotów. Przykładowo, samotnie żyjąca kotka powinna mieć do dyspozycji co najmniej 1,25 metra kwadratowego powierzchni do zabawy. Co istotne, jeśli na przestrzeni mniejszej niż 6 metrów kwadratowych przebywa więcej kotów, muszą one mieć zapewniony dostęp do wybiegu lub innej dodatkowej przestrzeni.
Duńska organizacja ochrony zwierząt podkreśla, że przepisy dotyczące minimalnej przestrzeni mają na celu przede wszystkim zapobieganie trzymaniu kotów w klatkach w sposób ciągły.
Jens Jokumsen, kierownik ds. zwierząt domowych w Danish Animal Protection wyjaśnia: „Problem klatek dotyczy głównie psów, a nie kotów. Przepisy w tym zakresie są wynikiem dawnych zaniedbań i mają na celu zagwarantowanie, że obywatele nie będą trzymać kotów w klatkach.”
Organizacja zaznacza, że właściciel powinien mieć możliwość „podejścia do kota” i przebywania z nim w pozycji wyprostowanej, co implikuje odpowiednią przestrzeń.
W strefie mieszkalnej kota należy zapewnić mu stały dostęp do świeżej wody, miejsca do odpoczynku, zabawy, kryjówki oraz drapak do ostrzenia pazurów. Miejsca odpoczynku powinny być zróżnicowane pod względem poziomu. Konieczne jest również zapewnienie odpowiedniego oświetlenia, które umożliwi kotu zachowanie naturalnego rytmu dobowego.
3 Kocięta – dopiero po 12 tygodniach
Sprzedaż i oddawanie kociąt poniżej 12. tygodnia życia jest surowo zabronione – wyjątkiem jest sytuacja, gdy kocięta oddawane są razem z matką. Inaczej wygląda sytuacja w przypadku osieroconych kociąt, które nie mają matki.
4 Dbaj o zęby kota – profilaktyka to podstawa
Zgodnie z Ustawą o ochronie zwierząt, należy chronić zwierzęta przed cierpieniem w największym możliwym stopniu. Z tego powodu organizacja Animal Protection Denmark apeluje do właścicieli kotów o regularne kontrolowanie stanu uzębienia swoich pupili. Koty często cierpią na resorpcję zębów, niezwykle bolesne schorzenie prowadzące do stopniowego niszczenia zębów.
Resorpcja zębów wymaga interwencji weterynaryjnej, a wczesna diagnoza i leczenie są kluczowe dla zdrowia kota.
Jens Jokumsen dodaje: „Wiele osób nie jest świadomych problemów stomatologicznych u kotów, ponieważ nie zabiera ich na regularne kontrole weterynaryjne lub samodzielnie nie sprawdza ich zębów. Jednym z sygnałów ostrzegawczych może być niechęć do jedzenia suchej karmy, spowodowana bólem”.
5 Nie ignoruj kota na swojej posesji
Właściciel kota ma obowiązek dbać o to, by zwierzę przebywało na jego posesji – reguluje to „Bekendtgørelse af lov om mark- og vejfred”.
Jens Jokumsen komentuje: „Wielu Duńczyków przymyka oko na swobodne wędrówki kotów, ponieważ utrzymanie ich w domu bywa trudne, a koty potrzebują ruchu i stymulacji”.
Takie podejście może jednak prowadzić do konfliktów sąsiedzkich i nieporozumień.
„W sytuacji, gdy kot jest nieproszonym gościem na Twojej posesji, masz prawo przetrzymać go przez 24 godziny i spróbować skontaktować się z jego właścicielem. Jeśli kot powróci po odebraniu, możesz zgłosić sprawę na policję” – podkreśla ekspert z Family Pet Manager.
Ekspert radzi również, aby unikać karmienia obcych kotów i likwidować zaciszne, osłonięte miejsca na posesji, w których koty mogłyby się zadomowić.
6 Możesz stać się właścicielem kota
W Danii nie ma prawnego obowiązku znakowania ani rejestracji kotów, w przeciwieństwie do psów.
Jeżeli nieoznakowany kot pojawi się na Twojej posesji lub na ulicy, prawo pozwala Ci go legalnie przygarnąć.
W przypadku kota zaczipowanego lub z tatuażem w uchu, masz obowiązek skontaktować się z właścicielem w ciągu 24 godzin. Jeśli w tym czasie właściciel się nie zgłosi, możesz zatrzymać kota na stałe. Jednak w ciągu tych 24 godzin spoczywa na Tobie obowiązek opieki nad zwierzęciem, w tym zapewnienia mu pożywienia.
Jens Jokumsen wyjaśnia: „Z punktu widzenia polityki, celem tego przepisu jest zachęcenie większej liczby właścicieli do znakowania kotów, aby ułatwić ich powrót do domu.”
Duńskie Towarzystwo Ochrony Zwierząt opowiada się za wprowadzeniem prawnego obowiązku znakowania kotów, co mogłoby pomóc zmniejszyć liczbę bezdomnych zwierząt trafiających do schronisk.
„Wiele kotów pada ofiarą wypadków drogowych. Brak oznakowania uniemożliwia powiadomienie właściciela o tym, że jego kot został potrącony, zginął lub jest ranny” – dodaje ekspert.
7 Zakaz strzelania do kotów
Jeśli kot zakłóca spokój w Twoim otoczeniu, na przykład wędrując po cudzej posesji, możesz złożyć skargę na policję. Właściciel kota może zostać ukarany grzywną, jeśli policja uzna skargę za zasadną. Co istotne, strzelanie do kotów lub uśmiercanie ich w inny sposób jest nielegalne – przepisy w tym zakresie zmieniły się latem 2014 roku.
Wyjątki od tej zasady przewiduje Ustawa o Pokoju na Gruntach i Drogach – jeśli kot atakuje inne zwierzęta domowe lub stwarza realne zagrożenie dla ludzi lub mienia. Inne regulacje dotyczą kotów bezdomnych, które nie są zwierzętami domowymi.
Jeśli kot wyrządził szkody na Twojej posesji, np. podrapał samochód, masz prawo domagać się odszkodowania od właściciela.
8 Pozostałe regulacje – warto wiedzieć
Prawo zabrania stosowania wobec kotów urządzeń technicznych, które za pomocą zdalnego sterowania lub w inny sposób mogą powodować porażenie prądem „lub inne znaczące niedogodności”.
Sprzedaż kotów na targowiskach jest zakazana.
Kastracja kotów musi być przeprowadzana przez lekarza weterynarii, który ma obowiązek znieczulić zwierzę na czas zabiegu, a następnie podać środki przeciwbólowe.
Uśmiercanie kotów co do zasady powinno być przeprowadzane przez lekarzy weterynarii, rzeźników, osoby z licencją myśliwską lub inne osoby, które przeszły specjalne szkolenie w zakresie uboju lub zabijania zwierząt. Od tej reguły również istnieją wyjątki, o których więcej można dowiedzieć się z szczegółowych przepisów.
