Szwedzkim naukowcom udało się opracować cały genom kobiety, która 35 tys. lat temu zamieszkiwała jaskinię na terenie dzisiejszej Rumunii. Wnioski badaczy podważają teorię dotyczącą tego, co się stało, gdy ludzie wyemigrowali z Afryki.
Mattias Jakobsson i Emma Svensson, naukowcy z Uniwersytetu w Uppsali, zbadali czaszkę kobiety. Doskonale zachował się w niej jeden z zębów i dzięki niemu można było opracować pełny kod genetyczny.
Kobiecie nadano nazwę „Peştera Muierii 1” (od jaskini, gdzie znaleziono szczątki). Ponoć miała ciemną skórę, a także ciemne włosy i oczy. Z genomu udało się ustalić, że nie cierpiała na żadne choroby dziedziczne, a z neandertalczykami łączyło ją równie mało, jak współczesnego człowieka.
Kobieta wykazywała większą wariację genetyczną niż inni ludzie z jej epoki. Tzw. teoria wąskiego gardła oznacza, że wszyscy ludzie są spadkobiercami tych, którzy tysiące lat temu przeprawiali się przez przesmyki Afryki i Azji. Według Svensson i Jakobsson „Peştera Muierii 1” podważa swoim istnieniem tę hipotezę.
Obecnie ludzie spoza kontynentu afrykańskiego mają mniejszą zmienność genetyczną niż osoby mieszkające w Afryce. Uważa się, że współczesny człowiek wyewoluował w Afryce około 300 tys. lat temu.
Dopiero później ludzie zaczęli na szeroką skalę rozprzestrzeniać się po całym świecie. „Wąskie gardło” miało uszczuplić zmienność genetyczną.
„Kobieta, której szczątki znaleziono w Rumunii, żyła ponad 35 tys. lat przed nami. Wykazuje dużą wariację genetyczną, a to podpowiada, że 80 tys. lat temu nie mogło istnieć ‘wąskie gardło’, które spowodowałoby zmniejszenie zmienności genetycznej”, wyjaśnia Mattias Jakobsson w rozmowie ze Sveriges Television.
Spadek zmienności genetycznej wiązany jest z trudem życia w tak odległych czasach, jak dziesiątki tysięcy lat temu. Ten trud wynikał w znacznej mierze z ochłodzenia i pokrywy lodowej, obejmującej obszary obecnej Europy. Podczas epoki lodowcowej istniało niewiele miejsc na mapie dzisiejszego Starego Kontynentu, gdzie mogli mieszkać ludzie.
